W dniu 22 września 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej „WSA”) rozpoznał sprawę ze skarg Krajowej Izby Gospodarczej Elektroniki i Telekomunikacji z siedzibą w Warszawie oraz Polskiej Izby Komunikacji Elektronicznej z siedzibą w Warszawie na decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 9 października 2015 r. nr DART-SMP-6041-6/14(60) utrzymującą w mocy decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 24 listopada 2014 r. stwierdzającą
wygaśnięcie z dniem 7 października 2014 r. decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 28 kwietnia 2011 r. nr DART–SMP–6040-1/10(47) w sprawie określenia rynku właściwego jako krajowego rynku świadczenia hurtowych usług dostępu szerokopasmowego, z wyłączeniem obszarów gminnych, określonych w pkt 1 Załącznika nr 1 do tej decyzji, ustalenia, że na krajowym rynku świadczenia hurtowych usług dostępu szerokopasmowego, z wyłączeniem obszarów gminnych, określonych w pkt 1 Załącznika nr 1 do tej decyzji, występuje przedsiębiorca telekomunikacyjny o znaczącej pozycji rynkowej; wyznaczenia Telekomunikacji Polskiej S.A. z siedzibą w Warszawie (obecnie Orange Polska S.A.) jako przedsiębiorcy telekomunikacyjnego o znaczącej pozycji rynkowej na krajowym rynku świadczenia hurtowych usług dostępu szerokopasmowego, z wyłączeniem obszarów gminnych, określonych w pkt 1 Załącznika nr 1 do tej decyzji oraz nałożenia na Telekomunikację Polską S.A. (obecnie Orange Polska S.A.) obowiązków regulacyjnych.
WSA oddalił skargi w całości.
W ustnych motywach wyroku WSA wskazał, że Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej prawidłowo zastosował przepis art. 162 kodeksu postępowania administracyjnego w rozpoznawanej sprawie. Bowiem wobec stwierdzenia przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej stanu skutecznej konkurencji na 69 obszarach gminnych uregulowanych dotychczas decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 28 kwietnia 2011 r. nr DART–SMP–6040-1/10(47) dotyczącą krajowego rynku świadczenia hurtowych usług dostępu szerokopasmowego odpadł cel, który decyzja ta miała realizować. Decyzja ta stała się bezprzedmiotowa. Istniały zatem podstawy do stwierdzenia jej wygaśnięcia.
Wyrok nie jest prawomocny.